En hoe zit het met de buikbergbeestjes?
door buikberg
Blijkbaar zijn berichten over beestjes wel populair, zeker als er fotootjes bij staan ;-). ’t Is al lang geleden dat we nog iets vertelden over de beestjes op de Buikberg, dus hoe zit het daar nu eigenlijk mee?
Onze koeien zijn boos. Ja, echt boos. De twee jaarling stiertjes (die binnenkort tot biefstuk verwerkt worden, ze zijn volledig verkocht geraakt – in kwartieren wel te verstaan) moesten immers gescheiden worden van de mama’s om incest te voorkomen. En daar waren ze geen van allen mee gediend. De stiertjes zijn dus een keer door de stroomdraad gekropen (au), de koeien hebben het boomgaardpoortje een paar keer open gebeukt, enzovoort. Maar nu lijkt het dan toch gelukt om ze apart te houden. Binnen een goede maand hebben we dus nog over: Arwen en Eowyn, en de kleintjes Ulmo en Nessa (die trouwens bijzonder goed groeien, heel speels en nieuwsgierig zijn en een beetje minder bang beginnen worden van ons).
Intussen hebben we ook terug twee schaapjes, en dinsdagavond wordt onze nieuwe ram met de limousine tot op de buikberg gebracht. We hebben eens Ardense Voskoppen gekocht, omdat het toch een zeldzamere soort is dan de Zwartblessen en ook heel mooi. Maar jong, wat zijn die beestjes schuw! Je moet nog maar eens passen in hun richting zetten of ze spurten al weg tot in de verste uithoek van de boomgaard. Ze zullen nooit door het geopende poortje lopen. Ze lopen al niet meer weg van elke auto die op straat voorbij rijdt, gelukkig. En ze sluiten zich graag aan bij de kudde koeien, wat hen verbaasde blikken van die kant oplevert (‘meuh, wat denk je wel, stom schaap’). Tekenend voor de andere drukte op de Buikberg is dat we het nog steeds niet definitief eens zijn over hun namen. De mama noemt Clara voor mij, maar dochterke en meneer ram, daar moeten we het nog eens over hebben. Ze kennen mevrouw Buikberg intussen al een beetje als ze om de paar dagen eens wat korrels op de plateau legt, maar ze hebben nog geen honger genoeg om direct op het voer aan te vallen, ze wachten rustig af tot we uit het zicht zijn. Dat zal in de winter hopelijk wel veranderen en dan moeten we echt wel hun vertrouwen kunnen winnen. En meneer ram is blijkbaar een eitje, dus hopelijk neemt hij de dames op sleeptouw. Wordt vervolgd…
Dan resten er nog de kippetjes. Hypoliet en Eufrazie kregen na het wildevreetbeestjesverhaal het gezelschap van de overgebleven kiekskes in het kippenhok: nog twee goudbrakelhaantjes (waaronder gehandicaptje die zijn pootjes brak toen ze nog in het konijnehok zaten en die schots en scheef weer aan elkaar gegroeid zijn – ik schaam me er nog voor, maar een kiekske met gespalkte pootjes zou ook niet lang geleefd hebben hou ik me maar voor), een goudbrakelkippetje, een zilverbrakelhaantje en -kippetje. Het viertal dat vrij mocht rondlopen had echter serieuze ontsnappingsneigingen, ik ben ze een keer in het kippenhok van de buurman 50 meter verder kunnen gaan halen. Toen ze, ondanks geknipt te zijn en alle spleetjes in de omheining goed dicht gestopt, weer een dag in de mais naast de boomgaard gekampeerd hebben was de maat vol (het zit daar vol met wilde dieren, weggelopen konijnen enzo :-)) en nu hebben ze huisarrest tot ze groot genoeg zijn om niet meer door de draad te kruipen – maar tegen dan zijn de haantjes waarschijnlijk rijp voor de pot… De kippetjes mogen normaal gezien blijven en mee eitjes leggen, we moeten alleen nog eens nakijken of incest bij kippen veel kwaad kan (want zilverbrakelkippetje is natuurlijk de volle dochter van Hypoliet en Eufrazie, ook al beseffen ze het geen van allemaal).
En twee weken geleden hadden we nog goed nieuws op kippenvlak: voor de vierde keer dit jaar was eend Barbara aan het broeden geslagen, en voor de eerste keer met succes! Voordien gaf ze het te snel op, of werden haar eieren gejat, of vergat ze er een paar bij het omdraaien die dan afkoelden, enz. Nu hoorden we ineens gepiep van onder haar vlerken, en we hebben er twee zilverbrakelkuikentjes bij (want uit de eende-eieren komt logischerwijze niets zonder meneer eend, maar gelukkig legt Eufrazie ook regelmatig wat eieren in hetzelfde nest). Voorlopig laten we de kuikentjes nog maar even bij haar, ze is zo’n beschermende mama en dan hoeven we niet te investeren in de rode lamp. Ze lopen al wat rond en zitten ook heel vaak schattig op haar rug (ik bedenk me net dat ik er de laatste dagen maar eentje meer gezien of gehoord heb, we zullen eens wat dichter moeten gaan kijken).
Edit: er is er blijkbaar maar eentje meer, het andere zal misschien door de alomtegenwoordige knaagbeestjes verschalkt zijn…
Op het wild na (vooral veel muizen en spinnen in huis de laatste tijd ;-)) is dat alles momenteel. In het voorjaar hopen we nog te starten met een nieuwe mama en papa konijn, en liefst een ‘echt’ ras deze keer, de ‘Vlaamse blauwen’ (Blauwe van Ham, Blauwe van Dendermonde, enz) spreken ons erg aan maar voedsters zijn niet zo gemakkelijk te vinden. Het woord varken spreek ik hier niet uit, want de diepvries zit nog megavol ermee en dan denkt meneer buikberg toch weer aan biggetjes die meestal zeer talrijk komen en toch ook verzorgd moeten worden. En momenteel hebben we onze handen nog vol met achter jongejuffrouw aan te zitten, en dat zal er niet echt op beteren :-).
(haar stoel hoort dus 1,5m meer naar links te staan…)
zwijg mij van ontsnappende beesten! Heel mijn weekend is aan die §ùx*$@ dwergkonijnen opgegaan die een nieuwe ren van doen hadden. Ik kan mij voorstellen dat dat met een koebeest iets minder eenvoudig ligt 🙂
@Bart: het voordeel van ontsnappende koeien is dat ze zich niet zo eenvoudig kunnen verstoppen 🙂 en zichzelf meestal verraden door hun geloei of juist extra stil te zijn (zoals bij kindjes die wat aan het uitspoken zijn ;-)). En ze zijn nog redelijk volgzaam, en hun kortetermijngeheugen is wel erg kort: willen ze een dag niet met het hooi mee door het poortje, dan probeer je het een dag later gewoon opnieuw met gegarandeerd succes ;-).
Jullie hebben er blijkbaar ook weinig moeite mee om dieren die je gekend hebt op te eten.
Ik zou het niet kunnen denk ik, ik eet al niet veel vlees en als ik er eet dan toch liefst van ongekende dieren.
We hebben er geen moeite mee als die dieren van in het begin daarvoor bestemd geweest zijn. Als je kweekt met dieren dan weet je dat je niet alle nakomelingen kan houden. Onze stammoeders en -vaders zijn ons wel heel dierbaar hoor, en daar zullen we ook erg ver voor gaan (bijvoorbeeld wekenlang een ‘bedlegerige’ ooi verzorgen door langs de bermen voldoende gras te gaan plukken). En nu weten we perfect wat we op ons bord krijgen, zo goed als bio, met een mooi leven achter de rug, genoeg ruimte, … Persoonlijk vinden we de redenering ‘als ik het dier niet kende, dan eet ik het wel’ wat hypocriet. Liever zelf mee werken aan de problematiek van dierenwelzijn. Maar geen veroordeling, dat moet ieder voor zich uitmaken, wij eten graag vlees maar dan wel waarvan we zeker zijn dat het ecologisch ok is. (lukt ook niet met alles hoor, kip, kalkoen en rund is momenteel nog een probleem, maar dat komt op afzienbare tijd ook in orde). En ’t is vooral ook erg lekker allemaal, en gezond!
[…] eten is dan inderdaad hypocriet, beste buikberger, ik geef het grif toe. Gelukkig eet ik niet zoveel vlees, hoogstens een paar keer per week en dan nog […]