En hoe zit het met de buikbergbeestjes?

Blijkbaar zijn berichten over beestjes wel populair, zeker als er fotootjes bij staan ;-). ’t Is al lang geleden dat we nog iets vertelden over de beestjes op de Buikberg, dus hoe zit het daar nu eigenlijk mee?

Onze koeien zijn boos. Ja, echt boos. De twee jaarling stiertjes (die binnenkort tot biefstuk verwerkt worden, ze zijn volledig verkocht geraakt – in kwartieren wel te verstaan) moesten immers gescheiden worden van de mama’s om incest te voorkomen. En daar waren ze geen van allen mee gediend. De stiertjes zijn dus een keer door de stroomdraad gekropen (au), de koeien hebben het boomgaardpoortje een paar keer open gebeukt, enzovoort. Maar nu lijkt het dan toch gelukt om ze apart te houden. Binnen een goede maand hebben we dus nog over: Arwen en Eowyn, en de kleintjes Ulmo en Nessa (die trouwens bijzonder goed groeien, heel speels en nieuwsgierig zijn en een beetje minder bang beginnen worden van ons).

Intussen hebben we ook terug twee schaapjes, en dinsdagavond wordt onze nieuwe ram met de limousine tot op de buikberg gebracht. We hebben eens Ardense Voskoppen gekocht, omdat het toch een zeldzamere soort is dan de Zwartblessen en ook heel mooi. Maar jong, wat zijn die beestjes schuw! Je moet nog maar eens passen in hun richting zetten of ze spurten al weg tot in de verste uithoek van de boomgaard. Ze zullen nooit door het geopende poortje lopen. Ze lopen al niet meer weg van elke auto die op straat voorbij rijdt, gelukkig. En ze sluiten zich graag aan bij de kudde koeien, wat hen verbaasde blikken van die kant oplevert (‘meuh, wat denk je wel, stom schaap’). Tekenend voor de andere drukte op de Buikberg is dat we het nog steeds niet definitief eens zijn over hun namen. De mama noemt Clara voor mij, maar dochterke en meneer ram, daar moeten we het nog eens over hebben. Ze kennen mevrouw Buikberg intussen al een beetje als ze om de paar dagen eens wat korrels op de plateau legt, maar ze hebben nog geen honger genoeg om direct op het voer aan te vallen, ze wachten rustig af tot we uit het zicht zijn. Dat zal in de winter hopelijk wel veranderen en dan moeten we echt wel hun vertrouwen kunnen winnen. En meneer ram is blijkbaar een eitje, dus hopelijk neemt hij de dames op sleeptouw. Wordt vervolgd…

Dan resten er nog de kippetjes. Hypoliet en Eufrazie kregen na het wildevreetbeestjesverhaal het gezelschap van de overgebleven kiekskes in het kippenhok: nog twee goudbrakelhaantjes (waaronder gehandicaptje die zijn pootjes brak toen ze nog in het konijnehok zaten en die schots en scheef weer aan elkaar gegroeid zijn – ik schaam me er nog voor, maar een kiekske met gespalkte pootjes zou ook niet lang geleefd hebben hou ik me maar voor), een goudbrakelkippetje, een zilverbrakelhaantje en -kippetje. Het viertal dat vrij mocht rondlopen had echter serieuze ontsnappingsneigingen, ik ben ze een keer in het kippenhok van de buurman 50 meter verder kunnen gaan halen. Toen ze, ondanks geknipt te zijn en alle spleetjes in de omheining goed dicht gestopt, weer een dag in de mais naast de boomgaard gekampeerd hebben was de maat vol (het zit daar vol met wilde dieren, weggelopen konijnen enzo :-)) en nu hebben ze huisarrest tot ze groot genoeg zijn om niet meer door de draad te kruipen – maar tegen dan zijn de haantjes waarschijnlijk rijp voor de pot… De kippetjes mogen normaal gezien blijven en mee eitjes leggen, we moeten alleen nog eens nakijken of incest bij kippen veel kwaad kan (want zilverbrakelkippetje is natuurlijk de volle dochter van Hypoliet en Eufrazie, ook al beseffen ze het geen van allemaal).

En twee weken geleden hadden we nog goed nieuws op kippenvlak: voor de vierde keer dit jaar was eend Barbara aan het broeden geslagen, en voor de eerste keer met succes! Voordien gaf ze het te snel op, of werden haar eieren gejat, of vergat ze er een paar bij het omdraaien die dan afkoelden, enz. Nu hoorden we ineens gepiep van onder haar vlerken, en we hebben er twee zilverbrakelkuikentjes bij (want uit de eende-eieren komt logischerwijze niets zonder meneer eend, maar gelukkig legt Eufrazie ook regelmatig wat eieren in hetzelfde nest). Voorlopig laten we de kuikentjes nog maar even bij haar, ze is zo’n beschermende mama en dan hoeven we niet te investeren in de rode lamp. Ze lopen al wat rond en zitten ook heel vaak schattig op haar rug (ik bedenk me net dat ik er de laatste dagen maar eentje meer gezien of gehoord heb, we zullen eens wat dichter moeten gaan kijken).

Edit: er is er blijkbaar maar eentje meer, het andere zal misschien door de alomtegenwoordige knaagbeestjes verschalkt zijn…

Op het wild na (vooral veel muizen en spinnen in huis de laatste tijd ;-)) is dat alles momenteel. In het voorjaar hopen we nog te starten met een nieuwe mama en papa konijn, en liefst een ‘echt’ ras deze keer, de ‘Vlaamse blauwen’ (Blauwe van Ham, Blauwe van Dendermonde, enz) spreken ons erg aan maar voedsters zijn niet zo gemakkelijk te vinden. Het woord varken spreek ik hier niet uit, want de diepvries zit nog megavol ermee en dan denkt meneer buikberg toch weer aan biggetjes die meestal zeer talrijk komen en toch ook verzorgd moeten worden. En momenteel hebben we onze handen nog vol met achter jongejuffrouw aan te zitten, en dat zal er niet echt op beteren :-).

(haar stoel hoort dus 1,5m meer naar links te staan…)

Boodschap voor de heer/mevrouw woelmuis

Beste mijnheer of mevrouw woelmuis,

voor het tweede jaar op rij mag u een stukje van onze moestuin kraken, want het is immers gratis en voor niks dat we u daar laten wonen. Wij doen dat gaarne, want wij werken graag mee aan de biodiversiteit. Natuurlijke tuinen enzo, niet te strak geknipt en gemaaid, ge kent dat wel.  Maar, blijkbaar hebben we vorig jaar toch niet zo’n goede afspraken gemaakt omtrent uw verblijf op onze eigendom. Want nu bent u weer begonnen met onze warmoes van onderuit af te vreten (blijkbaar lust u enkel de wortel, een beetje zindelijk…), idem voor de jonge worteltjes. Maar daarbij vergeet u dat als u de wortel opvreet, ook de rest boven de grond voor ons verloren gaat. Ook in de erwtjes treffen we u ’s avonds, zelfs als het nog licht is, onder luiddruchtig gevroet en gesmak aan. Maar dat is niet zo erg want die zijn toch al verdroogd. Naar we vorig jaar hebben kunnen bemerken lust u ook zeer graag het inwendige van knolselders, venkelwortels, en zullen de kolen uw vraatzucht misschien ook niet overleven. Ja, u hebt wel bijzonder veel honger om zo’n klein beestje te zijn.

Maar we willen u dus wijzen op een probleem, en zouden willen vragen om niet alleen aan uw eigen maag maar ook aan die van ons te denken. Want wat u opvreet, kunnen wij niet meer opeten. En we hebben nu een babymaag die op tijd en stond gevuld moet worden met gezonde groensels, anders volgt er een bleitconcert (en dat wil u niet meemaken, nee, echt niet). We steken daar ook veel vrije tijd en spierkracht in, om onze moestuin aan te planten en toch ook een beetje te onderhouden. Niet gemakkelijk om keuzes te maken, want onze vrije tijd is schaars en er moet nog wel meer gebeuren dan enkel groentjes zaaien, planten en oogsten. We kunnen zelfs het onkruid niet te baas.

En daarom wilden we u om een gunst vragen. Of niet echt een gunst, meer een niet meer dan correcte afspraak. U mag gerust in onze moestuin blijven wonen en alles ondergraven, maar zou u dan alstublieft zich aan het onkruid te goed willen doen in plaats van aan onze groentes? We vragen het zeer beleefd, want we weten uit de ervaring van vorig jaar dat u met geen stokken weg te krijgen bent (geen rammelende blikjes op metalen staven, geen muizevallen met allerlei zoetige lekkerheid, geen kaas, en zelfs geen vergif speciaal voor uw soort bestemd). Van het onkruid is er meer dan genoeg – brandnetelwortels moeten toch bijzonder lekker zijn om op te knagen? – en wij lusten dat niet zo graag. Ook een beetje zindelijk ja. Maar voor u kan dat toch niet echt een probleem zijn. Eerlijk delen, daar zijn wij ook wel van, en vermits u bij ons te gast bent zouden we dat ook graag van u zien. Afgesproken?

Met veel welachting en vriendelijke zomerse groeten,

familie Buikberg

Wij zijn blij…

… Met ons beetje bloemenwei!

(story: ik kocht drie jaar geleden heel wat pakjes akkerbloemenzaad om zelf een mengsel te maken, vanuit de hoop dat we dat najaar konden beginnen met de tuin aan te leggen. Jammer genoeg was dat akkerbloemenzaad drie jaar later over datum… dus had ik het maar na de grondwerken op een paar van de braakliggende stukken uitgestrooid, op hoop van zegen. Met succes dus! Dat ze zich nu maar snel uitzaaien zodat we overal mooie bloemetjes krijgen!)

… Dat de familie zwaluw weer een nest jonkies heeft grootgebracht en ons de hele dag door entertaint met hun capriolen! (en we zijn minder blij met het feit dat ze echt wel alles ondersch*ten, in de kelder, op het erf, de ramen, in de auto als we het raampje vergeten toe te doen, … Wanneer begint de trek?)

… Met onze eerste erwtjes!

(ok, bij sommigen zijn ze al op, maar hier begint het nu dus eindelijk. En uit ervaring weten we dat het vanaf nu hard gaat gaan en we het oogsten amper gaan kunnen bijhouden …)

… Dat we zoveel brambozen hebben!

(eigenlijk heet het officieel ‘doornloze braam’, maar het ziet er echt uit als een kruising tussen braambes en framboos: brambozen dus. Ze moeten wel heel goed rijp zijn om een beetje door te smaken.)

… Dat meneer Buikberg zijn kersensappersinstallatie zijn werk heeft gedaan!

… Dat de boontjes de grond in geraakt zijn! (nog op het lijstje: peultjes als herfstteelt (experiment), winterprei, savooien en boerenkolen uitplanten, en dan nog enkele herfstgroenten zoals andijvie, late venkel, late sla, enz. En veeeeeel onkruid uitdoen)

(foto)

… Dat de phacelia een bijenparadijs is, en dat we tussen het onkruid overal uitgezaaide phacelia terugvinden, en dille, en citroenmelisse, en munt, … (de bieslook zijn we even kwijt, komt wel weer boven water… euh, het onkruid uit). En ook dat we toch heel wat vlinders spotten, het lijken er meer dan vorig jaar (geen objectieve gegevens). We kennen er niets van, maar al zeker grote en kleine koolwitjes en een aantal verschillende soorten bruine/oranje-met-zwarte-vlekjes. Jammer dat we de distels (op politiebevel, jawel) verder moeten sikkelen, ze zitten vol met bladluizen, lieveheersbeestjes en vlinders allerlei.

… Dat de weides echt wel beginnen te verschralen en er daardoor bijzonder mooie grassen en bloemetjes opduiken!

… Dat het overal bloeit (de salie, de oregano, de rozen, de clematis, de lavendel,…)

… Dat meneer Buikberg op het lumineuze idee kwam om zelf een rozenazijn-wasverzachter te maken voor de luiers!

… Dat het bijna vakantie is en we oppas voor onze kuikentjes gevonden hebben!

(foto)