Als

de klaprozen in de spoorwegberm opduiken

en de eerste trosjes vlierbloesems hun bloemetjes tonen

dan is het bijna zomer!

Op verkenning

Omdat het hier toch nog een beetje om de tuin en de beestjes te doen moet zijn: Linde verkent haar omgeving, veilig en warm vanuit de draagdoek.

Hier nog ingepakt in haar voetenzak, ze was toen drie dagen oud denk ik.

Sneeuwballen smijten naar moeke, jaja, vaders en dochters, het is me wat…

Bij de kippen (dju, van bij de koeien en bij Marcel is er precies geen foto. Maar die kent ze dus intussen ook)

En nadien, lekker uitrusten bij vake! (die met zaagsel gespeeld heeft ;-))

Het lijkt stil voor de storm…

We krijgen blijkbaar reclamaties dat het zo stil is op onze blog ;-). Wel ja, die stilte is maar schijn hoor. Enerzijds is er weinig tuinnieuws te rapen de laatste weken, of beter gezegd, we hebben gewoon geen tijd voor enig tuinnieuws. De bouw daarentegen, die gaat full speed vooruit om toch iets of wat comfortabel te zitten voor ‘le moment supreme’. En het lijkt aardig te lukken, hoewel het toch vreselijk druk is met zowel werken als geregel allerhande. Verslag daarvan krijgen jullie hopelijk eindelijk eens tijdens ons zwangerschapsverlof (dan hoop ik onze tweejarige achterstand op de bouwblog wat weg te werken ;-)).

Maar kijk, toch nog een tuingerelateerd nieuwtje te melden: ons rietveld en onze vijver/poel zijn uitgegraven en van fijne blauwe Ardense klei voorzien (de grondwerker vond dit laatste iets minder prettig :-)).

Nu nog de verbindingsbuizen leggen, de lava laten komen, en dan misschien nog de plantjes erin (we moeten dringend ons licht eens opsteken bij ecoflora of dat nu nog wel kan). En dan kunnen we binnen zoveel afvalwater produceren als we willen! (grapje ;-))

Oef (zucht van verlichting)

Wat hebben we weer geleerd? Rekenen op de voorspellingen van Frank en Sabine: niet doen! Hooien als je zowel drukke weekend- als weekavondagenda’s hebt: niet doen! Een driehoeksrelatie met de keerder en de perser: niet doen! Hooi binnenhalen als de koeien nog op de wei lopen: niet doen! In het pikkedonker met de auto en remorque door de wei cruisen: niet doen!

Maar bon, eind goed al goed. En 79 balen, dat is toch wel het dubbele van wat we geschat hadden, dus onze beestjes zullen zeker geen honger hebben deze winter.

Het echte verhaal: zaterdagmiddag en -avond familiefeest dus geen tijd om het hooi te laten persen. Wel mooi weer, dat wel. Zondag: regen in de namiddag dus ook weer niet het moment maar dat hadden ze bij de pers fout begrepen. Maandag: een beetje slechte communicatie maakte dat er in de vroege avond onverwachts een keerder én een pers voor de deur stonden, terwijl Willem eigenlijk iemand van het station moest halen en we die avond zeker ergens naar toe moesten… Afspraak afgezegd, een groot stuk te voet gewandeld, en de eerste fikse regen net toen de pers de wei verliet. Dan maar in het donker en soms in de regen de meeste balen binnen gehaald. Met als gevolg dat we het uitstekend betonpaaltje van 10cm niet meer vonden en dit onder de voorwielas belandde. De koeien, al lang geen schrik meer van draaiende motoren, wilden de balen hooi liever terug in de wei en waren dus bezig met de remorque weer uit te laden en de auto van zeer dichtbij te bestuderen, terwijl wij een poging deden om de wielas weer aan de juiste kant van het betonpaaltje te krijgen (leve het daktimmerafval en de krik). En dat alles met een nieuwsgierige maar toch-niet-helemaal-ongevaarlijke stier achter uw rug, een zaklamp en af en toe wat autoverlichting. Niet zo goed voor de zenuwstress, maar ja. En fotootjes nemen, daar hebben we al helemaal niet aan gedacht…

Vele bomen maken een bos

In een broedkast, ergens verborgen diep onder het stof, liggen nog een hele hoop buikberg-projecten te rijpen. Zoals oude whisky, worden deze slechts beter met de jaren. Dat is ook de reden om ze goed verborgen te houden, uiteindelijk zullen slechts de meesters, die gedurende de hele tijd hun ontwikkeling gevolgd en af en toe eens bijgestuurd hebben, uitverkoren zijn om het ultieme genot ervan te mogen ervaren.
Niet dat wij gierig of zo zijn, integendeel zelfs !

Om dit te bewijzen: de stand van een project dat slechts een luttele tweetal jaar rondsluimert, en zich bijgevolg nog maar in de prille kinderschoentjes bevindt; maar dat dringend eens moet opgepept worden, wil het plantertje er nog enig resultaat van zien voor hij het bijltje erbij neerlegt.

Tot onze grondgebieden behoort een ‘aanhangsel’, een historisch gegroeid, maar op de kaart gezien volstrekt belachelijk lapke grond van 40 op 60 meter. In ons dagdagelijks taalgebruik wordt het ‘wei 4’ genoemd, een welluidende  naam die perfect de economische rendabiliteit van het ‘meerschken’ weergeeft: niet veel dus. Door zijn ligging is het niet de moeite om investeringen in omheiningen te doen, dus wordt het al 3 jaar 1 maal/jaar gemaaid (dit jaar moeten we nogmaals maaien), en voor de rest is het een paradijs voor wilde konijnen, patrijzen en ander lekkers.

Het lange termijn plan hiermee is: een stukje natuur (zo zijn we…), maar toch ook ‘nuttig’ (de ligging in landbouwgebied indachtig).

Ontwerp een bos. Producent van brandhout, planken, eikels voor de zwijnen, boomhutten, schaduw voor de beesten, woonplaats van aardmannekes, scherm voor wind en geluid, …  Bon, gegeven=wei 4, gevraagd=bos, oplossing=…

Ik ga hier proberen de gedachtengang, ideeën (zotte en iets minder zotte), inzichten en vorderingen bij te houden. Moest je denken het beter te weten, dan mag je altijd hierop commentaar geven 😉

1) situatie: “wat mag ?”

– hagen: afstand .5 m van de perceelsgrenzen

– hoogstammen: 2m van de grenzen

– bos: 6 m van de perceelsgrenzen (en voor zo’n klein stukske bos is een vergunning niet nodig)

2) huidige situatie:

– de beplanting op de percelen errond zie je hieronder, evenals de richting van de zon, wind, geluid van de heerweg, en de richting waarin we het zicht op een vervallen hangar wat zouden willen verbergen.

– op dit moment staan de grassen 30 a 50 cm hoog, en is het maaiklaar voor een 2e maaibeurt, 3 jaar niet begraasd en enkel gemaaid

– ideaal om dit najaar te beginnen met aanplanten ? Dan zijn de boompjes al meer dan tandestokerdik tegen de tijd dat ons prutske klimneigingen begint te vertonen.

In juni:

Vandaag:

… wordt vervolgd …

Het is echt zomer

– de kleine zwaluwtjes oefenen de hele dag door hun eerste vliegkunstjes boven het binnenplein
– niet alleen alle bakkers, maar ook de broodautomaat is in ‘jaarlijks verlof’

Echt zomer dus 🙂

Hooi met iets minder feest dan gepland, hoewel

Vrijdag werd ons hooi mooi tot pakjes geperst.

En ze gaven onweer uit vanaf de namiddag. Willem begon dus vanaf de eerste grijze wolken in zicht kwamen gezwind balen op de remorque te laden en naar de schuur te vervoeren. Tegen dat Anneleen thuis kwam van het werk lag ongeveer de helft al binnen, en was de kapotte band van de remorque vernieuwd geraakt (want ja, dat gebeurt net op zo’n moment natuurlijk, en als de reserveband nog plat staat). De grijze wolken waren er nog steeds, maar geen druppel regen. Tegen half 9 kwam buur-boer Patrick eens kijken hoe het ermee stond, en vermits hij toch klaar was met zijn werk wilde hij nog wel even meehelpen. Drie remorquen later (met Anneleen aan het stuur, slechts 1 baal verloren onderweg ;-)) konden we zelfs buiten nog van een pintje genieten. We zijn nog nooit zo vroeg klaar geweest met het hooi binnen te halen (ok, we geven toe, wel 1/4e minder dan vorig jaar), en het is pas lang na middernacht beginnen regenen. Meer moest dat niet zijn om ons gelukkig te maken.

Vandaag hadden we dan een werkdag ingericht om het hooi naar de zolder te steken (het zwaarste werk) en nog wat verbouwingsklussen te doen. Dezelfde gegadigden als altijd doken rond de middag op, de balen hooi vlogen gezwind naar boven, de planken voor de dakoversteek werden beestjesresistent gemaakt, en ook het dak werd nog wat verder afgewerkt. Bedankt vake, Ruben (we betalen het binnenkort in werkuren terug) en Melanie (goeie wereldreis!), ’t was plezant dat jullie er waren!

Jammer genoeg wilde iedereen vroeg naar huis of elders gaan bbquen, dus we hebben dan maar onder ons drietjes gehooifeest :-). Ook eens gezellig!

Weeral joepie

… want ook wij zijn eindelijk gemaaid! Wei 2, 3 en 4 zouden weer een 200-tal balen wintervoer voor onze koetjes moeten opleveren. De komende dagen zal boer-buur Patrick vakkundig het gras komen keren, en donderdag of vrijdag zal er geperst kunnen worden. En dan het karwei, die 200 balen met de remorque uit de wei halen en op zolder steken… (traditioneel met donkere donderwolken in aantocht en de eerste dikke druppels als de laatste balen op de remorque liggen ;-)) We gaan wat volk moeten optrommelen want Anneleens fysieke paraatheid is niet meer zo oneindig als een paar maanden geleden ;-).

Wij zijn blij want:

– nu zijn alle distels ineens een kopje kleiner, gedaan met bosmaaieren en weer ettelijke uren gewonnen

– ons wintervoer is weer verzekerd. Dit jaar zullen we in eerste instantie niets verkopen om niet zoals vorig jaar op het einde te moeten rantsoeneren om rond te komen. Zo’n extra stier (en nu dus nog twee mini’s erbij) at meer dan we dachten…

– we hebben een nest patrijzeneitjes kunnen redden, die nu in een geïmproviseerde warmtekooi zitten, vanavond naar de broedmachine van Willems zus zullen verhuizen en daar hopelijk tot een 12-tal patrijsjes zullen leiden. Mama patrijs kreeg wel de schrik van haar leven maar beter zo dan geplette en geklutste eitjes, niwaar?

Landschapsexperiment

We waren lange tijd in de running voor een gesubsidieerde landschaps(her)aanleg door het RLVA. Maar u raadt het nooit: we zijn te eigenwijs daarvoor. We wilden niet aan alle regels ‘van 200 jaar geleden’ voldoen (zoals alle fruitbomen op rijen, een dichte meidoornhaag rondomrond de boomgaard, enz) en werden daarom niet goed gekeurd. Jammer, dan doen we het zelf wel, naar ons goesting.

We willen graag een heel deel knotbomen rond de weides, omdat we dat mooi vinden, als schaduw voor onze grazers, en als rustpunt/orientatiepunt voor de vogels, vleermuizen, eikelmuizen, enz. We zijn wel zo stom geweest om ons veel te laat op de lijst van het RLVA te zetten voor gratis knotwilgpootgoed. Geen idee hoe het daar mee zit, maar waarschijnlijk staan we op plaats 89 of zo ;-).

Maar, maar, we zijn gezegend met enkele mooie knotessen langs ons ‘los’. Dus we dachten: zouden we daar geen pootgoed van kunnen nemen zoals ze bij knotwilgen doen? Tinternet zei ons dat ze dat enkel doen bij wilgen en populieren, niet bij essen. Maar daar storen wij ons voorlopig niet aan. Twee halve weekenddagen leidden dus tot volgend resultaat, hopelijk worden onze stokjes snel een echte knotboom! (en indien niet, dan zullen we nog een jaartje moeten wachten en ons volgend jaar sneller op de wachtlijst zetten).

(Deze van de laatste foto moesten wel nog van hun zijtakken ontdaan worden.)

Nu is het echt…

De lente is in aantocht!

Ik ben dus maar direct in een snoeibui geschoten: de rozen gekort, de plantenbakken op de vensterbank uitgekuist, … Nu nog de fruitbomen.

Dat vraagt om een glaasje zelfgemaakte vlierbloesemchampagne, een picknick (aan valentijn doen we niet mee hoor, maar de lente, daar kunnen we niet buiten :-))