Buikberg

Fanmail

Het gebeurt niet elke dag, dat iemand mijn adres vraagt, om me een cadeautje op te sturen.

Ik heb een fan !

Geen knappe jonge blonde die met rozen, teddybeertjes of ondergoed gooit, maar een echte fan ! Hij (helaas, een hij …) leest wat ik hier plaats, stuurt me af en toe een mail, en bestudeerde mijn verlanglijstje op pinterest.
Zijn grootmoeder moest helaas onlangs haar eigen thuis inruilen voor een bejaardentehuis, en bij het snuisteren op de zolder vond hij twee rekenlatten tussen de herinneringen. Hij dacht aan mij. (zou hij vaak aan mij denken ?) Hij hield er een voor zichzelf (en/of zijn kinderen), en stuurde er mij een op. (wel, stuurde het naar de buren eigenlijk) Ze kwam hier na een maand of twee toch toe, en ik had ondertussen al een deluxe-editie op een rommelmarkt op de kop getikt.

Linde is tegenwoordig zot van cijfers. Apetrots (preus ‘lijk 40) gaat ze aan iedereen die het horen wil uitleggen dat zij 9 kilo weegt en 13 jaar is, dat kleine zus 26 kg weegt en 0 jaar is, dat het naar oma 6 uur rijden is omdat ze 12 meter van ons woont. Ze heeft 3 boterhammen gegeten, gaat om 4 uur slapen en 7 weken op reis. En vraagt ’s avonds als het nu nog voormiddag is.

Cijfers zijn overal. Dus cijfers moeten wel heel belangrijk zijn. Hoe laat? -> cijfers. Hoe veel? -> cijfers. Hoe goed? -> cijfers. Weegschaal -> cijfers. Voltmeter -> cijfers. Plooimeter -> cijfers. Benzinepomp -> cijfers. Uurwerk -> cijfers. Thermometer -> cijfers. Wijzertjes (die ook een cijfertje aanduiden, maar tegelijk ook tonen wat veel/weinig en meer/minder is) zijn hopeloos ouderwets. En een maat op een plankje afschrijven om over te brengen is al helemaal ‘not done’.
‘375 gram bloem en 2 eieren’ (als je er even over nadenkt compleet belachelijk, maar we doen het wel !)
‘hoe laat is het? zestien uur vierentwintig‘ (De vraagsteller moet vervolgens de cijfers weer decoderen om eruit op te maken dat het ‘bijna 4-en-een-half’ is, en dus inderdaad tijd om even te pauzeren.)
‘een wandeling van 7.4 km’ (Bergop door zompige paadjes en veel te zien onderweg)
‘uw klantnummer is 19650892’ (Waaw, hebben die zoveel klanten ?)
‘89.95 euro’ (Maar je mag niet met kleingeld betalen)
…

Vader doet ondertussen verwoedde pogingen om zijn leven iets meer cijfer-vrij te maken: rekent in dagwanden, duimen en voeten, driekwart, Sint-Jan en half oogst, daglonen. Vergelijkt, schrijft af, gebruikt passers en imperial units.
(wie vraagt hoeveel duim er nu in een voet gaan heeft er duidelijk niks van begrepen)

De rekenlat. Voor als er toch moet gecijferd worden. Precisie? Iets van een 2 beduidende cijfers – meer dan genoeg voor de meeste toepassingen. Voeling? De grootte-orde van het resultaat moet je zelf achterhalen – de lat geeft je enkel de mantissa van het resultaat. Platte batterij of kapotte elektronica? Deze rekenmachine heeft er geen last van. Snelheid? Voor een geoefend gebruiker veel sneller dan een (eveneens geoefend gebruiker) op een zakjapanner, of godbetert Excel (gemaakt voor/door boekhouders). Duurzaamheid? Na 50 jaar ziet het er nog niet naar uit dat de maatstreepjes afgesleten zijn tot een minder leesbaar niveau (aan uw hoeveelste gsm zit u al ?)
Moeilijke bewerkingen? machten en wortels, logaritmen en exponentielen, sinussen en co en de hele familie, het getal pi (kent Excel in 2013 dat nu al ?), herhaaldelijk vermenigvuldigen en delen.
Open en transparant (maar toch mysterieus), educatief en prikkelend naar de achterliggende wiskunde (wiskunde, geen cijfervreterij)
Beperkingen? kan niet optellen en aftrekken – daarvoor dient u een ander toestel aan te schaffen ;p (of te oefenen: google ‘flash anzan‘)

Ze zit met de lat te spelen, ge-intrigeerd door al die streepjes en cijfertjes.

“Oei, het middelste latje is eruit gevallen, is het nu kapot ?”
“Dat is een rekenmachine van vake. Als je in leefgroep 4 zit, wil ik je ook leren hoe je het kan gebruiken. En nog veeeel later, ga je leren begrijpen hoe het werkt”

2 reacties

augustus 26, 2013

En toen was de zomervakantie alweer voorbij

Want enkel onze kleuter begint – ‘eindelijk bijna school!’ – aan haar laatste week, voor de rest in huis is het verhaaltje al lang uit.

Een zomervakantie waarin er niet één momentje tijd bleek te zijn voor een uitgeschreven blogbericht (wel voor tig mentale berichten en een massa foto’s ‘voor ooit een blogberichtje’).

Een zomer waarin ik mij regelmatig afvroeg: waar is de tijd?

De tijd dat we ‘mee’ waren in de moestuin en niet telkens weer de groenten tussen het onkruid moesten gaan zoeken, om daar ineens een hoop oogstklare exemplaren te ontdekken in het meest positieve scenario, of enkel exemplaren die nog bijna even petieterig zijn als toen ze werden uitgeplant in een minder positieve versie.

De tijd dat we niet continu moesten kiezen (en verliezen) tussen OF huis, OF huishouden, OF tuin, OF familie, OF werken aan oogst/baksels/lekker eten, OF eens met die langnietgeziene vrienden afspreken, OF een ontspannende zomaar-wandeling… (en aandacht voor de kindjes zet ik niet eens in het lijstje). Dat het nog allemaal min of meer tegelijk kon, zonder een berg frustraties achter te laten over wat niet kon.

De tijd dat je effectief meer uitgeslapen terugkwam na de vakantie dan voor je vertrok.

Dat op reis gaan nog was, doen wat wij zo graag doen (wandelen, wandelen, wandelen).

Dat de koeien en de schapen ons ook in de zomer dagelijks zagen in plaats van wekelijks.

Toch wat heimwee naar die tijd, wat weemoed, zo af en toe, een beetje.

Maar anderzijds is zomer nu ook zalig genieten van de meisjes (en hun vriendinnetjes, die zich niet vervelen maar uit zichzelf leuke activiteiten bedenken als modderprutsen, in koeienvlaaien trappen en konijnen wakker schreeuwen in hun hol).

Weer kampen bouwen bij de vleet, en pre-kamperen in de wei tijdens woeste onweders (met kleuter die er rustig doorslaapt).

Schilderachtige plekjes bezoeken

En best vaak moeten uitleggen hoe dat dan gaat, kamperen met kleine kindjes – euh, gewoon?

Meer dan ooit met baddekes water en badspeelgoedjes buiten zitten.

Kilo’s bessen invriezen om op een herfstige of winterse gure dag confituur van te maken (en deze keer eens verschillende soorten in plaats van ‘bessenconfituur’ tout court).

Onze jongste tot een echte dierenvriend zien ontpoppen, die bij het buiten eten haar korstjes nog liever dan anders op de grond gooit zodat de kippen ze onder haar stoel komen oppikken (oh oh!).

Vlinders tellen en ons met de kindjes verbazen over hoeveel en hoeveel soorten er op een doordeweekse vakantiedag in de moestuin verblijven (we zagen trouwens ook een felgele vlinder in de wei, geen citroentje maar echt felgeel, iemand een idee wat dat zou kunnen zijn?).

Naar de capriolen van de twee nesten zwaluwen kijken, ravottende konijntjes spotten op het erf (en jammer genoeg ook weer in de moestuin, het is lang heel goed gegaan maar sinds kort wordt er weer serieus geknaagd door de langoren en woelmuizen).

Een snoepspook in huis hebben – geleerd van de kindjes Onderdeappelboom trouwens 😉 – dat altijd als ik voorstel ‘zullen we iets bakken?’ onmiddellijk van de partij is.

Kijken hoe bepaalde dingen in de moestuin amper tot niet groeien (tomaten? pompoenen en courgetten?) en dus ook vaststellen dat bepaalde groenten zomaar ineens oogstklaar zijn (worteltjes! raapjes! rode bietjes! boontjes! sla! warmoes!).

’s Avonds gedag zwaaien aan onze huisvleermuis Edward (en Edward heeft soms een vriendje/vriendinnetje!) en geluk hebben dat het tijdens de Nacht van de Vleermuis-wandeling net niet regende.

’t Is dus niet dat we niet genieten hoor. En al die dingen van ‘vroeger, voor er kleine spoken waren’ zullen ooit wel terugkomen, daar zijn we ons wel van bewust. Als we op pensioen zijn ;-).

5 reacties

augustus 23, 2013

Vreemd

Men bracht mij naar een grote zaal vol mensen. Ze zaten voorovergebogen aan tafeltjes, zoveel mogelijk van elkaar afgekeerd. Elk had een grote, lichtgevende plaat voor zich staan, waarnaar ze zaten te staren. Af en toe was er een minieme verandering zichtbaar op die lichtgevende plaat. Stil en onbeweeglijk zaten ze daarnaar te gapen. De enige handelingen die hen toegestaan werden waren het schuiven van een klompje, en tokkelen op een rammelplankje. Ze zaten op een vreemd soort karretjes met kleine wieltjes onder. Zouden ze zich niet zelfstandig kunnen bewegen? Deze mensen leken zich al lang bij hun lot neergelegd te hebben. Ik was bang, mijn aanwezigheid in deze zaal was zo vreemd.

Iemand stond op en stapte tussen de tafeltjes door. Was ik hier getuige van een opstand? Niemand keek op. De persoon slenterende naar een kleine naastgelegen ruimte. Ik zag hoe hij aanklopte op een grote zwarte kast. Er klonk wat gestommel. Vanuit de kast werd door een klein luikje onderaan een beker toegeschoven. Er werd koffie ingeschonken. Zonder te bedanken en nog voor de koffie volledig uitgeschonken was, trok de man de beker weg en stapte traag terug vanwaar hij gekomen was.

Ik vroeg wie deze mensen waren, wat ze deden, waarom. Men zei mij dat deze mensen aan het werken waren. Dat ze vrijwillig elke dag hier naartoe kwamen en gelukkig waren en trots op wat ze deden. De mensen in deze zaal maakten de toekomst mogelijk. Maar meer kon en mocht men mij daar niet over vertellen werd mij gezegd. De mensen hier ontvangen een rijkelijke beloning om hier dagelijks te komen, waardoor ze zich alles kunnen veroorloven wat ze maar wensen.

Ik geloof dat mijn gidsen iets mankeren. ledereen die daar in mijn plaats aanwezig geweest was, zou be-amen dat hier iets niet pluis was. Dag in dag uit zalen vol mensen verplichten naar de lichtgevende plaat te staren in plaats van het daglicht. Hen van de buitenwereld afschermen. Mij vertellen dat deze mensen aan het werken zijn. Dat ze hun vrijheid vrijwillig afstaan, maar tegelijk kunnen krijgen wat ze wensen.
Hier is iets duisters aan de gang. Wat ik daar gezien heb is slavernij die de wil en het verstand van deze mensen totaal gebroken heeft. Deze zielen zijn hun tijd, hun vrijheid, hun leven kwijt. Ze worden braaf gehouden door het ruilmiddel, dat is waaraan ze verslaafd zijn.

1 reactie

juni 4, 2013

Eindelijk!

Zo blij dat het weer eens weer was om een baby buiten te zetten. Kleuter trok zich gelukkig niets aan van het herfstweer en bleef de voorbije weken stug in zomerkleedjes zonder mouwen en sandalen moddersoep maken.

“Gaat het wel met jou grote zus, je doet weer zo zot?”

“Ah, het is voor de foto”

Grote zusterliefde! (meestal toch ;-))

En als na dit weekend ook het sprookjesbos weer voorbij is (vandaar Lindes ‘ik-ben-14-en-heb-aan-de-mascara-gezeten-ogen’, de schmink ging er wat moeilijk af), dan kunnen we weer met alle energie in de moestuin en beestenboel vliegen. .

3 reacties

maart 4, 2013

Het KAP

Ofwel, KonijnenActiePlan. Met hoofdletters.

Want zonder een plan om de wilde konijnen uit de moestuin te houden, moeten we niet eens aan een nieuw moestuinseizoen beginnen.

Het is wel gezellig hoor, ’s morgens bij het krieken van de zon (of kort geleden het kraken van de vorst) in de tuin en wei een stuk of tien konijnen te zien rondhuppelen. En van een vers sneeuwtapijt verwachten dat het compleet blanco zou zijn, maar vaststellen dat er reeds honderden konijnenstapjes in staan. Het hele huis rond.

Minder gezellig is de moestuin, waar alle wintergroenten tot de grond zijn afgeknaagd door het net heen. Dat levert volgende beelden op (niet voor gevoelige tuinders):

De ex-kolen (die stokjes ja)

De prei:

Het roodlof:

Voor ons dus geen spruitjes meer (één keer hebben we kunnen eten van acht grote spruitenplanten), geen boerenkool of palmkool (daar hebben we zelfs niet eens van kunnen proeven), om van de winterbloemkolen nog maar te zwijgen. Van de prei zullen we het enkel met het ondergrondse wit moeten doen – als dat niet opgegeten is door de woelmuizen tenminste.

En zelfs de krokussen moeten er aan geloven:

Dus een KAP. Volgende zaken zouden moeten helpen:

– de grond besprenkelen met bloed (gelukkig nog goed voor de planten ook en we hebben toevallig ook een paar bijna slachtrijpe haantjes te veel)

– natuurlijke vijanden voorzien (iemand een vos te leen?)

– De konijnenbergen in de wei verwijderen, want die zijn een echte kraamkliniek (iemand aanvulgrond nodig?). Idem voor andere beschutting zoals takkenhoop, composthoop, … Maar zal verplaatsen daarvan, eventueel buiten de moestuin, voldoende helpen? Gras vaker maaien.

– Meer aanwezigheid, al dan niet gesimuleerd: mensen, koeien in de boomgaard (kan slechts tijdelijk en het is nog de vraag of de langoren zich daar iets van zullen aantrekken), vogelverschrikkers, blikjes, …

– Gaas of platen ingraven in de grond (ze graven nu inderdaad gewoon onder de omheining door, vanuit de wei én vanop de straat) – (iemand tijd te veel?)

En dat natuurlijk liefst allemaal tegelijk.
Nog iemand tips om onze toekomstige groentjes te beschermen?

Om onszelf op te fleuren en eindelijk van de lente te genieten worden er dan maar bloemekes geplant (of bollen): viooltjes zijn toch konijnenproof hé?

(En dat is naast buikbergbaby, het ijskoude weer en een paar griepgevallen een belangrijke reden voor de stilte alhier: er zijn gewoon geen groenten meer om iets over te schrijven.
En ook het misverstand dat je tijdens je zwangerschapsverlof zeeën van tijd hebt, waar ik opnieuw ben ingetrapt ;-))

9 reacties

januari 5, 2013

Waarom is dit fruit niet populairder ?

Maandagmorgen, 31 december.

We ~~moeten~~ mogen nog een dessertje voor vanavond verzinnen. Niet te zwaar (want de tegenpartij heeft al overvloedig room en chocolade gebruikt); visueel aantrekkelijk (want er zijn meer kindjes dan grote mensen); lekker (aja) en als het kan niet te veel werk (de rest van het eten die avond is ook kant-en-klaar uit pakskes)

“We gaan naar Delhaize, en kopen daar van alle soorten ‘raar fruit’ 1 stuk”. Linde ging mee en hielp kiezen.

We begonnen ’s avonds met de Tamarillo: een langwerpig ei, geelrood, zag er relatief ‘veilig’ uit om mee te beginnen. Binnenin zaten vrij grote zwarte pitten (‘zou je die mogen opeten ?’) in een oranje slijm en oranje vruchtvlees. Zo zag hij er al veel minder smakelijk uit. De smaak viel nog meer tegen: bitter, helemaal niet zoet, totaal het tegengestelde van wat je van een stuk tropisch fruit zou verwachten. Wikipedia leert ons dat het om een tomatenras gaat – dan is de smaak al heel wat begrijpelijker.

Dan maar de Ramboutans aansnijden. De stekelige lichi’s zagen er vanbinnen net zo uit als we ons voorgesteld hadden: inderdaad familie van de lichi. Qua smaak: niet slecht, maar minder zoet, en eigenijk minder lekker dan hun bekende broertjes.

De Pithaya: alvast de hoofdprijs voor ‘er speciaal uitzien’, zowel vanbuiten als vanbinnen. Helaas bleek het schoonheid zonder inhoud te zijn: de pitjes deden wat aan kiwi denken, de textuur aan watermeloen, de geur aan iets van groenten. Maar eigenlijk smaakte het bijzonder flauw. Naar niets. Pithaya blijkt een cactusvrucht te zijn (vandaar dat water), en de passende bijnaam ‘drakenfruit’ te hebben.

Verder zijn we op oudjaar niet geraakt (er waren ook nog de lekkere desserts …). Jammer, want nu moesten we de rest thuis alleen opeten:

Cherimoya: minder ‘flashy’ dan de pithaya, zag deze er uiterlijk ook op zijn minst interessant uit: blutsen, een drake-ei, of een attribuut uit Harry-Potter-films. Vanbinnen zat een dikke witte creme met grote zwarte pitten. De pitten waren van die grootte dat ze verondersteld werden niet opgegeten te worden; dus die hebben we er uitgepeuterd. En de rest met een lepeltje uitgelepeld. De geur/smaak was even wennen, (deed me ergens aan een soort baby-billen-creme denken) maar uiteindelijk wel lekker. Iets waarvan je, als je er een paar gegeten hebt, wel zou kunnen van genieten.

Grenadillo: daarvan dacht ik: ‘dat is een granaatappel, we snijden dat open en dat zit vol met knalrode pitjes en smaakt een beetje naar grenadine’. Ik weet niet van waar ik dat beeld gehaald heb, want het zat inderdaad vol met pitjes, maar voor de rest leek het vooral op passievrucht. Blekere pitjes, een iets ander aroma, maar vooral veel meer inhoud (wat ik altijd een nadeel vond aan passievruchten). Veruit de lekkerste van het experiment.

2 reacties

december 24, 2012

Nummer 38

Het Bedrijf was in Groote Crisis. Kwartaalresultaten waren keer op keer niet spectaculair hoger genoeg dan de meest optimistische verwachtingen. Een waar drama voor onze vrienden shareholders. Het Bedrijf deed er alles aan om hen dit drama nog iets draaglijk te houden. Overal werden onnodige kosten verminderd – en dus ook de jaarlijkse ‘familiedag’. Dit jaar werd geen Plopsaland of Para Disio afgehuurd voor de werknemers en hun kroostrijke gezinnen.

Iemand moet plots gedacht hebben: “Het Bedrijf is toch een pret-park op zich ? We laten gewoon iedereen naar hier komen ! (dat kost ons niets)”

Werknemer ffx8mc (a.k.a. 19650892) is dolenthousiast voor dergelijke briljante ideeën. (Als het goed is, mag het ook eens gezegd worden – het Bedrijf heeft soms ook iets minder briljante ideeën). Eindelijk konden we het lijstje afmaken. “Linde, als het kerstvakantie is, mag je eens een dag mee naar het werk van vake.”

En gisteren was het die dag:

Welk van deze bureaus is van vake ? Ze zien er allemaal hetzelfde uit.

Een kaartje van Hilke – zo is het natuurlijk gemakkelijk he.

Stempelen op de computer.

Tekeningetje maken.

Moeke bellen

HET machien. Nu chocomelk, straks nog eens terug voor soep te proberen ook.

We tekenen blauwe lijntjes op de computer. Overal waar wij blauwe lijntjes tekenen, gaan ze in de fabriek elektriekedraadjes maken. Heel klein, op zo’n heel klein dingske.

In het labo met echte elektriekedraadjes aan het spelen. Een beetje als Duplo, je kan er ook torens mee bouwen.

Goed kijken he: als ikke aan het knopje draait, brandt het lampje meer en dan nog meer, en nog meer.

Voor naar de draadjes op ‘mijn klein dingske’ te kijken moeten we dat dingske vanonder leggen en dan van boven door het vensterje kijken. En dan is dat heeeel groot.

Daarna gingen we nog kijken naar de fabriek zelf, waar ze zoals in de drukkerij, allemaal kleine fototjes maken van die draadjes die wij op de computer getekend hebben. Maar hele kleine fotoojes, op van die kleine dingskes. In de fabriek zagen we allemaal witte pakken, maar dat waren geen spoken. Als die dat pak uitdeden, kwam daar gewoon een lieve meneer uit.

In de refter kregen we een sapje, een pistolet met zalm en asperge, een ballon die een clown in de vorm van een muis geknoopt had, en een foto van ons.

Maar dan wilde ze nog eens terug naar het bureau: nog een soepje uit dat machien, en nog een beetje naar de computer (screensaver) kijken:

Kijk ! dat is ikke !!

Een reactie plaatsen

december 16, 2012

Verletst

“globale financieel-economische crisis”

“de economie zuurstof inblazen”
“gedwongen verlofopname in het eerste kwartaal”
“de bank is moeten gered worden”
“kredietwaardigheidsbeoordeelaarsratingsverlagingsdreiging”

Het boerke schudt zijn hoofd. Hij is toch te ‘achterlijk’ om iets te snappen van al die dingen die ‘van Brussel’ komen. ’t Is een goed voorjaar geweest voor zijn patatt’n (‘return on investment in Q2 better than expected by the analysts’)
Met Willy en Jacqueline van de buren is weer de hele zomer prei voor boontjes geruild, courgetten voor frambozen, bloemkolen en sla. Kersen, peren en appels konden er dit jaar helaas niet geruild worden. (‘environmental disasters hit us terribly’)
Een paar weken terug heeft hij nog met twee gezinnen een schaap geletst, er was meer vraag naar dan dat hij dit jaar lammetjes had om te slachten (‘book to bill larger than 1’)

Geletst ??

Hier ‘te lande‘ wordt er niet langer met ‘euro’ts’ betaald. (Is dat wel echt geld ? Het lijkt van plastiek, dacht je toch ook toen je de eerste keer die roodkoperkleurige centjes vastkreeeg. En je kreeg er een rekenmachientje bij – kon het nog verdachter ?)
Sinds een goed half jaar wordt er ook in ‘ietskes’ gehandeld op de Buikberg. Georganiseerd ruilen zeg maar. <Albert> doet iets voor <Bernard>, <Bernard> doet iets voor <Claudine>, … <Yasmine> doet iets voor <Zoe>, en <Zoe> doet terug iets voor <Albert>.

Een ‘rekening’ van ‘ietskes’ (een even creatieve naam als de euro) houdt bij hoeveel je voor een ander gedaan hebt, of ‘geprofiteerd’ hebt (niets mis mee).
Eigenlijk hetzelfde als de peren voor appels ruilen met de buren Willy en Jacqueline, maar met de extra voordelen dat er een veel ruimer aanbod is. En geen verplichting om met dezelfde persoon iets gelijkaardigs te ruilen.

We verletsten al courgettes, eieren, herstelden een platenspeler, printer, lamp en cdspeler, ‘kochten’ allerlei boompjes en struikjes, en ‘verkochten’ dus twee halve lammetjes. In plastiekzakjes steken kwamen de ‘letsers’ zelf doen.

Maar weetjewadde ? Probeer het gewoon zelf ! (Hoe meer mensen in het systeem zitten, hoe beter het werkt)

http://en.wikipedia.org/wiki/LETS

http://en.wikipedia.org/wiki/Cincinnati_Time_Store

http://en.wikipedia.org/wiki/Cost_the_limit_of_price